บทที่ 6 เมียเชลย

ผ้าขาวม้าถูกนำไปจุ่มน้ำทั้งผืน ก่อนที่คนตัวโตจะวิ่งกลับมา แล้วใช้ผ้าผืนใหญ่ เช็ดไปบนใบหน้าที่ซีดจนไร้สีเลือดของหญิงสาว ตุ๊กแกแค่ไม่กี่ตัว ถึงกับสลบเลยเหรอ คิดเมื่อใช้ผ้าละเลงลงไปบนใบหน้าของเธอ ถูลงไปแรงๆจะได้รู้สึกตัวเร็วๆ เพราะผ้าที่ใช้ผืนใหญ่เกิน ไป บวกกับแรงของชายหนุ่มน้ำบางส่วนจึงซึมลงไปตามเสื้อยึดผ้าเนื้อบาง คนที่หมดสติขยับตัว เมื่อรู้สึกถึงแรงที่กดถูไปบนใบหน้า ผิวแก้มเนียนใสแดงขึ้นเป็นเปื้อนในพริบตา เมื่ออาคมถูเอาๆ

ร่างบางดีดตัวลุกขึ้น กระโดดขึ้นไปนั่งบนตักของคนร่างสูง สองแขนเรียวกอดคอเขาเอาไว้ ใบหน้าสวยซุกลงที่อกกว้าง อาคมตะลึงค้างอยู่กับที่ ตกใจกับการกระทำอันรวดเร็วของเธอ สองแขนอ้าค้าง ไม่รู้จะเอาไปวางตรงไหนดี เมื่อมีคนร่างบาง เนื้อตัวนุ่มนิ่มกอดเขาเอาไว้ ร่างสูงสัมผัสได้ถึงเนื้อตัวที่สั่นเทาของเธอ

"ช่วยด้วยค่ะ! ตุ๊กแกมันจะกัดป่าน ฮือๆๆ"ลันลดาร้องให้เขาช่วย เพราะภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก็คือ ฝูงตุ๊กแกขนาดใหญ่ ดวงตาปูดโปนที่พากันมองมาที่เธอ ขนอ่อนพากันลุกชัน เมื่อขยะแขยงกับสิ่งที่เห็น หญิงสาวซุกตัวอยู่กับอกเขา กอดคอเขาแน่นเพื่อยึดไว้เป็นที่กำบัง อาคมที่ตกใจในตอนแรก ยิ่งตกใจหนักขึ้น เมื่อเธอปล่อยโฮออกมา

"ช่วยด้วย ฮือๆๆๆ ป่านกลัว"ลันลดาหลับหูหลับตาร้องไห้ ภาพตุ๊กแกยังติดอยู่ในหัว

"คุณ คุณ เงียบก่อนๆ ลืมตาดูสิ ไม่มีแล้ว ไม่มีตุ๊กแกแล้วนะ คุณปลอดภัยแล้ว"ชายหนุ่มปลุกปลอบ เมื่อมั่นใจว่าเธอกลัวตุ๊กแกจริงๆ ดีนะที่ไม่ช็อคตาย

"ป่านกลัวๆๆ"ลันลดายังคงกอดเขาไว้แน่น ตากลมโตปิดสนิท ศีรษะทุยสวยส่ายไปมา ไม่กล้าลืมตา เพราะกลัวจะเจอกับตุ๊กแกอีก

"เด็กดี ฟังนะครับ ไม่มีแล้ว มันไปหมดแล้ว ลืมตาขึ้นมาดูสิ ตรงนี้ไม่มีตุ๊กแกสักตัว"

เมื่อได้ยินคำยืนยันจากเขา ดวงตาที่หลับสนิทค่อยๆปรือขึ้น ก่อนจะกะพริบถี่ๆ เมื่อภาพที่เห็นคือเสื้อเชิ้ตสีฟ้าที่ผู้ชายคนนั้นใส่ ใบหน้าสวยผละออก หันมองซ้ายขวา ก่อนจะมองกลับมาที่เดิม เมื่อเห็นชัดว่ามันคือแผงอกของเขา จึงค่อยๆลำดับเรื่องราว เธอเข้าห้องน้ำ แล้วมีตุ๊กแกไต่ยั้วเยี้ยเต็มไปหมด เธอร้องให้เขาช่วย แล้วหลังจากนั้น เธอก็ขึ้นมานั่งบนตักเขา กอดเขา แล้วก็ซบลงบนอกของเขา บ้าไปแล้ว! ร่างบางผละออก เหมือนชายหนุ่มเป็นของร้อน ใบหน้าสวยแดงก่ำ เมื่อสัมผัสถึงความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น เธอขึ้นไปนั่งบนตักเขาได้ยังไง

"เออ...คือฉัน"มือบางยกขึ้นปาดน้ำตา จมูกเล็กสูดน้ำมูกลงคอ ความอายเริ่มเข้ามาแทนที่ เมื่อถูกตาคมจ้องมอง

"คุณแกล้งฉันใช่ไหม!"หญิงสาวถามเมื่อตั้งสติได้ หาเรื่องโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนความอาย

"ทำไมผมต้องทำแบบนั้น จำได้ว่าคุณเป็นคนขอเข้าห้องน้ำเองนะ"ร่างสูงยืนท้าวเอว ตาคู่คมมองไปที่หญิงสาว ที่ตอนนี้นั่งตัวสั่น หน้าตาแดงก่ำ ไม่รู้ว่าแดงเพราะอาย หรือว่าเพราะโมโหกันแน่

"แต่คุณก็น่าจะบอกฉันสักคำ ว่าในนั้นมันมีตุ๊กแก!"อายก็อาย โมโหก็โมโห ตอนนี้ลันลดาไม่รู้ว่า จะจัดการกับอารมณ์ตรงไหนก่อนดี

"แล้วผมจะรู้ไหมว่าคุณกลัว"คำตอบของชายหนุ่ม ทำให้คำพูดที่ลันลดาเตรียมไว้จะเถียง ค้างไว้แค่ริมฝีปาก จริงของเขา เขาไม่รู้นี่ว่าเธอกลัวตุ๊กแก

"นั่นแหละ คุณก็น่าจะบอกฉันบ้าง"ปากบางยังเถียงไม่เลิก เธอไม่ยอมง่ายๆหลอก เรื่องนี้มันคือความผิดของเขา

"ขอโทษแล้วกัน ไม่คิดว่าจะกลัวขนาดนี้"อาคมถอนหายใจ ก่อนจะพูดคำขอโทษออกมา เพราะถ้าเอาจริงๆเรื่องนี้เขาก็ผิด

"ทีนี้ส่งฉันกลับไร่แสงตะวันได้หรือยัง อย่าเอาฉันไว้ให้เป็นภาระคุณเลย พาฉันไปส่งเถอะนะ"ได้ทีลันลดาก็ยกเรื่องนี้ขึ้นมาอ้าง เก็บเธอไว้ก็มีแต่จะเป็นภาระ ขอเขาตอนนี้แหละ เผื่อเขาเปลี่ยนใจเอาเธอไปส่ง

"เอาเป็นว่า คุณอยู่กับผมที่นี่สักพักก่อนก็แล้วกัน รอจนกว่าผมแน่ใจ ว่าคุณจะไม่ไปสร้างความวุ่นวายให้คนที่ไร่ ผมจะพาคุณไปส่ง"

"จะบ้าเหรอ! ฉันจะไปสร้างความวุ่นวายอะไรให้ใคร พ่อแม่พี่สาวฉันอยู่ที่นั่น ทุกคนต้องเป็นห่วงฉัน และฉันก็คิดถึงพวกท่านมากด้วย คุณบ้าหรือเปล่า คิดว่าฉันจะมาทำอะไร แล้วคำว่าวุ่นวายของคุณเนี่ย หมายความว่าไง"ลันลดาแหวกลับเมื่อเขายังพูดไม่รู้เรื่อง

"ไม่รู้! รู้แต่ว่าคุณต้องอยู่ที่นี่ มีบ้านให้อยู่ มีข้าวให้กิน ไม่เห็นจะยากตรงไหน"

"แต่เราไม่รู้จักกัน คุณเป็นใครก็ไม่รู้ ฉันจะไว้ใจคุณได้ยังไง"

"ผมชื่อคม คุณรู้แค่นี้ก็พอ ถ้าคุณไม่ดื้อ ไม่สร้างปัญหา ผมจะส่งคุณกลับเร็วขึ้น"

"แล้วคุณจะให้ฉันอยู่ในฐานะอะไรไม่ทราบ"คำถามของเธอทำให้อาคมคิดตาม นั่นสิเธอจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร เธอเป็นผู้หญิงส่วนเขาก็ผู้ชาย...

"มีให้เลือกสองอย่างนะคุณผู้หญิง อยู่ในฐานะเชลยไปก่อน ถ้าผมหน้ามืดปล้ำคุณเมื่อไร ค่อยขยับฐานะ ขึ้นมาเป็นเมียเชลย มีอะไรสงสัยอีกไหม"

"..."

"สงสัยตรงไหนให้ยกมือถามเลยนะครับ เพราะถ้าไม่ถาม ผมจะคิดว่าคุณเข้าใจ และรับทราบกติกาที่เราตกลงร่วมกัน"อาคมพูดพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าที่แดงก่ำของหญิงสาว

"โอเค ตกลงตามนี้นะครับ ถ้าเข้าใจแล้วก็แยกย้าย ผมจะไปหุงข้าว คุณก็ไปพักผ่อนตามอัธยาศัย เชิญครับ"พูดพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญอย่างมีมารยาท แต่ท่าทางที่ยียวนของเขา กลับทำให้ลันลดาโมโหหนัก

"บ้า!คุณมันบ้าที่สุด"หญิงสาวก่นด่าตามหลัง เมื่อทำอะไรเขาไม่ได้ เมื่อกี้เขายังทำท่าทางอ่อนโยนกับเธออยู่เลย จนเธอแทบจะเคลิ้มตาม ที่ไหนได้เขาก็ยังบ้าเหมือนเดิม เชลยกับเมียเชลยอย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะ คอยดูนะถ้าเธอหนีไปได้เมื่อไร จะเอาตำรวจมาลากคอเขาเข้าคุก ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว เอาให้ติดคุกหัวโตกันไปเลย

"คุณรอฉันด้วย!"ทั้งๆที่คิดจะเอาเขาเข้าตาราง แต่พอเขาเดินห่างออกไป ก็ต้องร้องเรียกเอาไว้ ที่นี่เป็นป่า ยิ่งมืดก็ยิ่งน่ากลัว อยู่ใกล้ๆเขาไว้ดีที่สุด อย่างน้อยๆก็ยังมีเพื่อนหายใจ